obedience

OBEDIENCE noun

[ U ] uk/əʊˈbiːdiəns/ us
the quality of being willing to do what you are told to do

повиновение, послушание
He demanded complete obedience from his soldiers. Противоположностьdis obedience obedient adjective uk/əʊˈbiːdiənt/ us
willing to do what you are told to do

послушный
an obedient child/dog Противоположностьdisobedient
№2 (2456)№2 (2456)№3 (2359)№4 (2354)№5 (2346)№5 (2346)№5 (2346)№5 (2346)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№6 (2330)№7 (2318)№8 (2316)№9 (2314)№10 (2310)№10 (2310)